Í heimsborginni London þar sem tæplega tíu milljónir manns búa, setti ég eitt sinn upp leiksýningu. Á frumsýningu var fullt hús eða sjötíu manns. Á aðra sýningu mættu níu og ég fékk sjokk. Gamall maður meðal áhorfenda kom til mín og þakkaði fyrir sýninguna sem hafði  snert hann. Verst hvað það voru fáir, sagði ég. Fáir, svaraði hann, í sumum leikhúsum koma bara tveir. Þú mátt vera ánægð

Þegar ég var barn í jólaboðum hjá ömmu minni og afa uppi í Holtum eins og hverfið rétt fyrir ofan Hlemm heitir, lá ég gjarnan í Öldin okkar og las hryllingssögur af börnum frá því fyrr á öldum sem voru svelt, barin og þrælkað út við erfiðisvinnu. Þetta voru oft munaðarleysingjar eða börn sem foreldrar gátu ekki alið önn fyrir og var því komið í fóstur, lentu á sveitinni eins og það hét.

Ég fór hringinn á dögunum á gömlum Yaris með æskuvinkonu. Hef ekki oft ekið hringinn og allra síst upp úr miðjum maí. Vegirnir voru auðir bæði af fólki og snjó en um leið og stigið var út úr bílnum áttaði ég mig á að þetta land er í raun á Norðurpóli jarðar, ekki skammt frá honum, heldur beint ofan á honum …

Önnur bylgja #metoo umræðunnar hefur auðvitað ekki farið framhjá mér frekar en öðrum og ég verð að viðurkenna að hún vekur með mér mikinn óróa og óþol gagnvart öllu ofbeldi í mannlegum samskiptum. Ástæðan er einfaldlega sú að ég var alin upp á ofbeldisheimili þar sem aldrei var rætt um ágreiningsefnin …

Ég heyrði á dögunum að það væri tvennt sem fólk ætti að forðast ef það vildi eldast með reisn. Í fyrsta lagi að gæta sín á því að detta ekki og brotna. Í öðru lagi að forðast að leita til læknis. Hætt er við að fólk sem brotnar á efri árum komist ekki á fætur aftur. Og of tíðar heimsóknir til lækna er ávísun á lyfjaánauð …

Við vitum hvernig fór þegar mennirnir ætluðu að reisa hús sem næði alla leið til himna. Úr varð Babelsturninn þar sem allt mannkyn átti að búa og tala sama tungumálið. ,,Þar með verðum við frægir en tvístrumst ekki um alla jörðina“ eins og segir í 1. Mósebók. En guð reiddist mönnunum fyrir hrokann og sundraði þeim og tungu …

Ég er komin heim í mitt dýrðlega stofufangelsi sem flestir eru í meira og minna allt árið um kring án þess endilega að vera í sóttkví. Og mitt stofufangelsi er hreinn lúxus og allt nöldur um annað ekkert nema lúxusvandamál. Ég kom til Íslands á sumardaginn fyrsta og lenti strax í hasar og hremmingum …

Á dögunum bókaði ég tíma hjá lækni hér í þorpinu. Ætlaði að fá hann til að skrifa vottorð um að ég væri með mótefni svo ég gæti flogið til fósturjarðarinnar eftir margra mánaða útlegð. Ég átti nefnilega að koma heim í dag en lenti í flugrugli og kóvídflækju …

Stærsta og fyrirferðarmesta mublan á heimilum landsmanna er flatskjárinn ógurlegi. Hann trónir yfir heimilislífinu og hefur eflaust bjargað mörgum í pestinni sem leyfir aðeins ferðalög innanhúss. Framboðið af streymisveitum og sjónvarpsefni er svo mikið að það þarf ráðgjöf til að velja það besta. En sem betur fer er allt best eftir að Íslendingar fóru að framleiða sitt eigið sjónvarpsefni.

Ég var að horfa á bresku bíómyndina I, Daniel Blake eftir Ken Loach frá 2016 sem sósíalistarnir á Facebook eru svo hrifnir af. Einn þeirra segir að allir ættu að horfa á hana að minnsta kosti einu sinni í viku. Hún gerist í Newcastle á Englandi og segir af baráttu verkamannsins Daniel Blake við skrifræðisskrímslið, lýsir vel fátæktargildrum lágstéttarinnar …

Þótt ég hafi enn ekki komist í samband við möttul jarðar og látið grilla á mér rassgatið, get ég montað mig af því að hafa komist oftar en einu sinni í erótískt samband við náttúruna. Ég hef orðið ástfangin af fjöllum, daðrað við kletta og rifið mig úr öllum fötunum til að pósa …

Ég vildi aldrei verða kona þegar ég var barn og táningur. Og ég vildi alls ekki verða feit kona. Föðurröddin var svo sterk í mér og hún sagði að konur væru annars flokks og ef þær voru líka feitar áttu þær lítinn séns. Þetta var á þeim tímum þegar kynin voru aðeins tvö og ekki um neitt annað að velja …

Við lifum á tímum þar sem allir mega segja allt jafnvel þótt þeir hafi ekkert að segja. Það var öðruvísi hér áður fyrr og örugglega miklu betra þegar kynin voru bara tvö og kynþættirnir höfðu þann lit sem þeir hafa, svo ég tali nú ekki um þegar vangefnir voru vangefnir, geðveikir geðveikir og öfugir öfugir. Í dag er allt öfugsnúið

Það skelfur ekkert hjá mér þessa dagana enda ekki til ólíkari lönd en Ísland og Svíþjóð jarðfræðilega svo ég minnist ekki á annað sem aðgreinir þjóðirnar tvær. Og ekki skelf ég úr kulda því vorið er komið og er ansi snemma á ferðinni finnst Svíum. Ég er þó enn í mínu sænska híði og hef varla farið í ,,gústaf“ eins og eitt af bónus

Þegar pabbi minn var komin á efri ár og aðeins farið að hægjast um hjá honum, átti hann það til að hringja í mig og halda einræður um það sem var efst á Baugi í hans huga. Það var einkum tvennt sem hann talaði um. Annars vegar var það Jóhannes í Bónus og öll hans snilld í verslun og viðskiptum, hins vegar Sturlunga

Ástin var á dagskrá nýlega. Hún er reyndar alltaf á dagskrá, ekki bara á degi elskenda. Hún er eitt helsta umfjöllunarefni skáldanna. Við dásömum hana í ljóðum og söngvum, hún er út um allt og við komumst varla í gegnum lífið án hennar. Ekkert er verra en ástleysið, nema ef vera skyldi dauðinn. Sjálf hef ég alltaf

Nú kveð ég skáldsöguna mína Hilduleik og sný mér að næsta verkefni hér í klaustrinu þar sem ég dvel um þessar mundir. Það tók mig þrjú ár að skrifa bókina en heil ellefu ár liðu milli hennar og síðustu skáldsögu minnar Blómin frá Maó. Einhverjum kann að finnast það langur tími milli bóka. Hinsvegar eru sumir ellefu

Ég var 23ja ára sumarið 1977 þegar ég fór akandi frá Svíþjóð til Tékkóslóvakíu með vinum mínum. Við vorum fjögur í bílnum, þrír ungir námsmenn í Uppsölum og einn áhugasamur menntaskólanemi frá Reykjavík. Þetta var fyrsta alvöru útlandaferðalagið mitt, fyrstu kynnin af menningu og tungumálum sem ekki voru norræn. …

,,Slín, þú vilt svo mikið,“ sagði vel meinandi sænskur sálfræðingur við mig fyrir tæplega fjörtíu árum. Ég vann á Ulleråker sjúkrahúsinu í Uppsölum, á deild fyrir margdæmda eiturlyfjafíkla sem voru nú dæmdir í meðferð. Þetta var tilraunaverkefni, fíklarnir skrifuðu undir samning um meðferð frekar en að lenda enn og aftur bakvið lás og slá fyrir síendurtekin eiturlyfjaafbrot.