Alveg er það dæmigert á bíllausum degi að einmitt þá geti ég ekki án bíls verið. Blessuð gamla Yaris druslan min sem hefur þjónað mér á malbikinu og upp um fjöll og firnindi undanfarin sextán ár. Stundum höfum við báðar haldið að hún væri jeppi ekki síst eftir að hún druslaðist alla leið austur á Font á Langanesi.

Á eftir gleðidögum koma sorgardagar. Gleðin getur ekki alltaf verið við völd. Ég verð að játa að ég hef verið sorgmædd að undanförnu yfir svo mörgu en aðallega yfir óhamingju annarra, ógæfu og dauða. Þorsteinn heitinn Gylfason heimspekingur skrifaði eitt sinn

Þegar Borgarleikhúsið setti upp bandaríska leikritið Englar í Ameríku eftir Tony Kushner árið 1993 var regnboginn ekki til á Íslandi og hinsegin umræðan ekki heldur. Leikritið var nýskrifað og Borgarleikhúsið var með fyrstu leikhúsum sem sýndi það utan Bandaríkjanna og ég var leikstjórinn.

Ég hef alltaf verið forvitin. Ekki um fólk endilega, jú, jú, líka um það en samt ekki um sænsku eða bresku konungsfjölskylduna. Hinsvegar er ég brjálæðislega forvitin um hvernig fólk hugsar og finnur til, hvernig það hagar sér og

Nei, nei, ég er ekkert með kóvíd, sagði ég sigri hrósandi eftir að hafa tekið tvö hraðpróf og fengið neikvætt út úr báðum. Þetta er eitthvað annað, bara kvef eða venjuleg flensa. Svo er ég búin að fá kóvíd, upprunalega Alfa afbrigðið, mynda mótefni, fara í þrjár sprautur og er gasalega hraust, með góð lungu og

Ég er ekki sérlega þjóðrækin manneskja og ekki þjóðleg á nokkurn hátt, kann varla þjóðsönginn frekar en aðrir Íslendingar. Þegar ég var barn óttaðist ég beinlínis allar stofnanir sem byrjuðu á orðinu þjóð eins og þjóðminjasafn og þjóðleikhús og finnst orðið þjóðarhöll alveg hræðilega

Ýmiss konar óheppni um ævina rifjaðist upp fyrir mér á dögunum þegar ég átti von á peningasendingu sem hvarf án skýringa. Vesalings stúlkan í afgreiðslu bankans tilkynnti mér eftir langa leit og samtöl við mennina bakvið tjöldin að hún gæti ekkert gert fyrir mig. Það sæist engin hreyfing á

Alla ævi hef ég verið að leita að hinu fullkomna draumahúsi, ekki aðeins á Íslandi heldur út um allan heim. Um síðustu helgi svaf ég eins og prinsessa í lítilli höll rétt sunnan við Stokkhólm þar sem næturgalinn söng og talaði tungum í hallargarðinum og sagði dobre, dobre

Ég veit ekki hvaðan þetta orð þrotfræði er upprunnið en ég hef vinkonu mína grunaða um að hafa búið það til yfir alls konar fræði, fyrirlestra og námskeið sem gera sér mat úr engu nema sjálfsögðum hlutum eins og til dæmis að mæta á réttum tíma í vinnuna, á fundi eða stefnumót. Eða að læra að vinna undir álagi …

Þegar ég var í menntaskóla fékk ég stundum kvilla sem ég kallaði saltsýki. Þessi kvilli lýsti sér í því að mér fannst fingur mínir þrútna óeðlilega mikið og ég öll vera undirlögð af innri þrýstingi sem ég kunni engin skil á. Ef mér leið illa í hausnum, ef eitthvað var að trufla mig var það saltsýkinni að kenna. Eina

Það fyrsta sem ég geri þegar ég vakna á morgnana er að kveikja á heiminum. Hnötturinn lýsist upp og ég sný honum einn hring eða svo. Stundum staðnæmist ég við eitthvert land sem ég hef heimsótt gegnum tíðina. Einu sinni ætlaði ég aldrei til Indlands, var orðin gegnsósa af fordómum um landið, óaði við

Ég átti því einstaka láni að fagna að sjá yngsta og elsta leikrit íslenskra leikbókmennta um daginn hvort á eftir öðru. Byrjaði á Tyrfingi sem bauð mér persónulega á frumsýningu á stóra sviði Þjóðleikhússins á nýja verkinu sínu Sjö ævintýri um skömm.

Dagarnir gleypa okkur

já bókstaflega háma okkur í sig

við erum svo góð á bragðið

fram eftir öllu

Fyrir tveimur nóttum dreymdi mig að ég hitti Halldór Laxness í útlöndum. Hann var þar ásamt Sigurði A. Magnússyni að hitta þriðja manninn sem var heimsfrægur rithöfundur. Þeir töluðu um manninn af mikilli virðingu og aðdáun en ég vissi ekki hver sá var eða hvað hann hét …